1 marca – w rocznicę rozstrzelania przywódców IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” – obchodzony jest Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Powojenna konspiracja niepodległościowa była – aż do powstania „Solidarności” – najliczniejszą formą zorganizowanego oporu społeczeństwa polskiego wobec narzuconej władzy.
1 Marca w całym kraju obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, ustanowiony w hołdzie bohaterom antykomunistycznego podziemia. Żołnierze Wyklęci walczyli w obronie niepodległego Państwa Polskiego, walcząc o prawo do samostanowienia oraz urzeczywistnienie dążeń demokratycznych społeczeństwa polskiego.
Święto wprowadzono w 2011 roku i nie jest to data przypadkowa, bowiem 60 lat wcześniej, 1 marca 1951 roku, po pokazowym procesie, władze komunistyczne rozstrzelały w więzieniu na warszawskim Mokotowie przy ul. Rakowieckiej, siedmiu członków niepodległościowego IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Byli to: Łukasz Ciepliński, Adam Lazarowicz, Mieczysław Kawalec, Józef Rzepka, Franciszek Błażej, Józef Batory i Karol Chmiel.
Inicjatywę ustawodawczą dla Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych podjął Ś.P. Prezydent Lech Kaczyński, który 1 marca 2010 roku skierował projekt ustawy do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa została uchwalona 3 lutego 2011 roku.
Żołnierze Wyklęci - to określenie żołnierzy polskiego podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego, którzy stawiali opór próbie sowietyzacji Polski i podporządkowania jej ZSRR w latach 1944–1963.
